FOO FIGHTERS: Νέο single “Today’s Song”

Οι Foo Fighters κυκλοφόρησαν ένα νέο single με τίτλο “Today’s Song”.

Ο Dave Grohl δήλωσε σχετικά:

“24 Νοεμβρίου του 1994. Ημέρα σαν όλες τις άλλες, κάτω από τον γκρίζο ουρανό του Βορειοδυτικού Ειρηνικού, κάτω απο μια βαριά κουβέρτα φθινοπωρινής μελαγχολίας στο Σιάτλ. Το φθινόπωρο είχε εγκατασταθεί για τα καλά, οι μέρες είχαν μικρύνει, σπρώχνοντας τους περισσότερους να μείνουν μέσα, μακριά από την επίμονη βροχή και το σκοτάδι. Ήταν ο ιδανικός καιρός για ένα επίσημο δείπνο στο σπίτι. Έτσι, με το βουητό από τα 30μετρα πεύκα που λύγιζαν στους παγωμένους ανέμους πίσω από το σπίτι μου, ετοίμασα το τραπέζι της τραπεζαρίας για το βράδυ, τοποθετώντας προσεκτικά τα σερβίτσια για κάθε καλεσμένο — κάποιους γνώριμους, κάποιους άγνωστους — με ανυπομονησία για το πού θα μας οδηγούσε η νύχτα.

Ακόμη και ο καλύτερος μέντιουμ στον κόσμο δεν θα μπορούσε να προβλέψει τι θα ακολουθούσε λίγες ώρες αργότερα.

«Υπάρχει φάντασμα σε αυτό το σπίτι;» ψιθύρισα στην επιφάνεια του Ouija board, με τα δάχτυλά μου να ακουμπούν απαλά το πιατάκι, ενώ οι υπόλοιποι στο υπόγειο κοιτούσαν σιωπηλοί. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το μικρό πλαστικό καρδιόσχημο κομμάτι άρχισε να κινείται κυκλικά και σταμάτησε στη λέξη «ΝΑΙ», επιβεβαιώνοντας την ανατριχιαστική υποψία μου ότι είχα μόλις αποκτήσει ένα στοιχειωμένο σπίτι στα ήσυχα προάστια του Richmond Beach, λίγο βόρεια από την πόλη. Σοκαρισμένος (και με λίγη μεταμέλεια), έκλεισα γρήγορα το Ouija board, το ξαναπέταξα στην ντουλάπα του και συνεχίσαμε τη βραδιά μας. ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΩ ΟΡΟΦΟ.

Αλλά αυτή η νύχτα δεν ήταν για σεάνς. Ήταν για γιορτή.

Ήταν Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving).

Για όσους στον υπόλοιπο κόσμο δεν γιορτάζουν αυτή τη συγκεκριμένα… λαίμαργη γιορτή, είναι μια μέρα αφιερωμένη στην ευγνωμοσύνη. Μια συνάθροιση φίλων και οικογένειας για να εκφράσουν την εκτίμησή τους για τον «θερισμό» της ζωής και τις ευλογίες της, είτε πρόκειται για χειροπιαστά πράγματα (κονσερβοποιημένα cranberries και marshmallows) είτε για άυλα δώρα της ψυχής (αγάπη και μουσική). Παραδοσιακά είναι γιορτή με τους πιο κοντινούς σου, αλλά μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και σε αγνώστους που έχουν ανάγκη. Εκείνο το βράδυ, υπήρχε ένα νέο πρόσωπο ανάμεσα στους φίλους – και σύντομα έμαθα ότι αγαπούσε τη μουσική όσο κι εγώ σε όλη μου τη ζωή: ένας νεαρός, ζωηρός Nate Mendel. Η πρώτη μας συνάντηση.

Λίγα πιάτα φαγητό, λίγα μπουκάλια κρασί, η μία κουβέντα έφερε την άλλη και πολύ σύντομα είχαμε φτιάξει μια νέα μπάντα μαζί με τον Pat Smear και τον William Goldsmith.

Την ονομάσαμε Foo Fighters.

Αυτή η μπάντα ξεκίνησε σχεδόν σαν δικαιολογία. Μια αφορμή να κρεμάσουμε ξανά τα όργανα στον λαιμό μας και να καπνίζουμε τσιγάρα με κλειστά παράθυρα ακούγοντας τις αγαπημένες μας κασέτες καθώς τρέχαμε στον αυτοκινητόδρομο προς την επόμενη σκοτεινή, κολλώδη σκηνή. Όλοι είχαμε περάσει ξανά από μπάντες. Είχαμε δει πράγματα να τελειώνουν πρόωρα. Αλλά ήμασταν ακόμη εδώ. Ήταν μια αναγκαία παράκαμψη από την ωριμότητα, μια παιδική άρνηση της ενηλικίωσης. (Βασικά, απλώς κάναμε τις χαζομάρες μας).

Πολύ γρήγορα όμως καταλάβαμε ότι δεν ήταν μόνο μια διαφυγή. Ήταν μια νέα αρχή. Μια αλλαγή. Και μας φαινόταν σωστό. Είχαμε ανακαλύψει ένα καινούριο λαμπερό παιχνίδι χωρίς οδηγίες χρήσης και με πολλή συναρμολόγηση. Κι έτσι αρχίσαμε να το «χτίζουμε» κομμάτι-κομμάτι.

Τραγούδια, τσεκ. Βαν, τσεκ. Χάρτης δρόμου, τσεκ. Και ξεκινήσαμε, με βαθύ σεβασμό για τις προηγούμενες ζωές μας και ακόρεστη όρεξη να γεμίσουμε αυτό το άγραφο χαρτί με κάτι όμορφο.

Το πρώτο μας βαν, ένα Dodge RAM του ’96, που το αποκαλούσαμε «big red delicious», διέσχιζε την άσφαλτο από πολιτεία σε πολιτεία, μέχρι που φύτρωσαν μανιτάρια κάτω από τα ιδρωμένα μπλουζάκια πίσω από τα καθίσματα. Με ένα υπερφορτωμένο τρέιλερ πίσω, κάθε συναυλία εκείνης της πρώτης περιοδείας με τον θρύλο του πανκ ροκ Mike Watt ήταν σαν μουσικό μπάντζι τζάμπινγκ — προσευχόσουν να μην κοπεί ο ιμάντας πριν σε τραβήξει πίσω στην ασφάλεια. Αλλά πάντα ήμασταν έτοιμοι να ξαναπηδήξουμε. Πεινάγαμε να συνεχίσουμε. Να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ως μπάντα. Τι μουσική να γράψουμε. Πώς να συνδεθούμε με όσους ερχόταν να μας ακούσουν. Λερώσαμε το καινούργιο μας συγκρότημα όπως ένα καινούριο παντελόνι, μέχρι που άνοιξαν μεγάλες τρύπες στα γόνατα απ’ το πολύ παιχνίδι.

Με τα χρόνια, ήρθαν αλλαγές. Αντικαταστάθηκε το «big red delicious» με πιο στιβαρούς τροχούς, προσφορά των Chris Shiflett, Rami Jaffee και του ασύγκριτου Taylor Hawkins. Κι ενώ πια ήμασταν ένα καλοκουρδισμένο σύνολο, όλα έμοιαζαν ακόμα προσωρινά. Γι’ αυτό συνεχίζαμε να γεμίζουμε το ντεπόζιτο με νέα άλμπουμ και τραγούδια. Η πρόκληση έγινε: Πόσο μακριά μπορούμε να οδηγήσουμε αυτό το πράγμα προτού πέσουν οι ρόδες;

Κι όμως, συνεχίσαμε. Άλλοτε με πυξίδα, άλλοτε ψάχνοντας απεγνωσμένα το επόμενο parking. Αλλά πάντα με εμπόδια. Και αυτό ήταν που μας κράτησε. Γιατί οι παρακάμψεις και η αβεβαιότητα ήταν που μας έκαναν να νιώθουμε ζωντανοί. Αυτό που ξεκίνησε ως δικαιολογία, έγινε λόγος. Κι όσο περνούσαν τα χρόνια, οι ρίζες μας βάθαιναν. Και όταν πια κράτησαν, ξέραμε πως δεν είχε επιστροφή. Οι Foo Fighters είχαν γίνει τρόπος ζωής. Για πάντα.

Το μικρό μας καραβάνι έγινε κομβόι, με μόνο έναν χάρτη, και όσο κι αν διαφωνούσαμε για τον προορισμό, πάντα νιώθαμε πως θα φτάναμε κάπου, εφόσον πηγαίναμε μαζί. Με ο ένας για τον άλλον. Γιατί έρχεται μια στιγμή όπου η λέξη «μπάντα» ξεπερνά τον ορισμό μιας μουσικής ομάδας και γίνεται «κάτι που συγκρατεί και ενισχύει». Και αυτή η μπάντα κρατιέται γερά δεμένη, όσο κι αν περνούν τα χρόνια. Ακόμα υπό κατασκευή, αλλά πάντα σε πρόοδο. Και η πρόοδος είναι μέρος του ποιοι είμαστε. Είμαι περήφανος που ακόμα αναπτυσσόμαστε. Οι ρίζες μας είναι πια πολύ βαθιές για να ξεριζωθούν.

Όποιος έχει ρίξει μια ματιά πίσω από την φθαρμένη μας καρό κουρτίνα, θα δει τα ίδια γνώριμα πρόσωπα να οδηγούν αυτό το κομβόι εδώ και δεκαετίες. Οι σχέσεις μας πάνε πολύ πιο πέρα από τη σκηνή. Η μουσική είναι απλώς ένα κομμάτι του δεσμού μας. Φιλίες που προϋπήρχαν από το δείπνο της Ημέρας των Ευχαριστιών στο στοιχειωμένο σπίτι μου, όταν ακόμα τα σφηνάκια με χυμό σιταρόχορτου ήταν στη μόδα και η τηλεόραση δεν είχε γεμίσει με streaming πλατφόρμες. Χωρίς τη στήριξή τους, δεν θα γιορτάζαμε φέτος αυτή την επέτειο. Τους ευχαριστούμε έναν προς έναν.

Μέσα στα χρόνια είχαμε αχαλίνωτη χαρά και αβάσταχτη θλίψη. Νίκες και ήττες. Ιάσαμε κόκκαλα και καρδιές. Περπατήσαμε μαζί τον δρόμο, ό,τι κι αν συνέβη. Γιατί στη ζωή, δεν μπορείς να πορεύεσαι μόνος.

Δεν θα μπορούσα να παραλείψω τους William Goldsmith, Franz Stahl και Josh Freese. Χωρίς τη δική τους ενέργεια, σοφία και μαγεία, αυτή η ιστορία θα ήταν ελλιπής. Ευχαριστούμε, κύριοι.

Και… Taylor. Το όνομά σου ακούγεται κάθε μέρα. Με δάκρυα ή με χαμόγελο. Είσαι παντού, σε όλα όσα κάνουμε, όπου κι αν πάμε. Για πάντα. Η ψυχή σου ήταν τεράστια όσο και η απουσία σου. Μας λείπεις πέρα από κάθε λέξη. Οι Foo Fighters θα περιλαμβάνουν πάντα τον Taylor Hawkins σε κάθε νότα που παίζουμε, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Πρόσφατα, σε μια μεγάλη διεθνή πτήση, ξύπνησα και βρήκα ένα μικρό κίτρινο post-it στο κάθισμά μου. Έγραφε «Δες τον αστακό και τον ραβίνο xxx». Δεν είχα ιδέα τι ήταν. Ψάχνοντας, διαπίστωσα πως δεν ήταν ταινία, αλλά παραβολή για την ανάπτυξη: Ο αστακός, ένα μαλακό πλάσμα με σκληρό κέλυφος, όταν μεγαλώνει, το κέλυφος τον στενεύει. Τότε αποσύρεται, αποβάλλει το παλιό κέλυφος, φτιάχνει νέο, και επιστρέφει. Ξανά και ξανά. Το νόημα; Οι δυσκολίες δείχνουν πότε χρειάζεται αλλαγή και ανάπτυξη. Κι αν είσαι τυχερός, ζεις αυτή τη διαδικασία με όσους αγαπάς — στη σκηνή και εκτός.

Πέρασαν 30 χρόνια από τότε που κάθισα δίπλα στον Nate Mendel με τα χέρια στο Ouija board (και ήταν και η τελευταία φορά που το άγγιξα). Τώρα καταλαβαίνω πως δεν υπήρχε τρόπος να προβλέψουμε τι θα ακολουθούσε εκείνο το βράδυ. Και όπως τότε, έτσι και σήμερα, είμαι ευγνώμων για τη ζωή, την αγάπη, τη μουσική — και το μυστήριο του τι μας περιμένει παρακάτω.

Συνεχίζουμε.

— Dave”